امروزه تحقیقات علوم زیستی، خصوصاً در حیطه بیومدیسن شامل انجام آزمایش بر روی حیوانات زنده می باشند. این تحقیقات به عنوان ابزاری مهم در پیشرفت علم شناخته شده اند. به علیہی از تحقیقات مذکور در جهت شناخت روش های جدید پیشگیری، تسکین یا درمان بیماریهای انسان، صورت می گیرد. با این حال حیوانات مورد استفاده در این تحقیقات، اغلب دچار ترس و استرس بسیار شده و در معرفی فرآیندهای بسیار دردناک قرار می گیرند و گاهی حتی کشته می ش وند. اکثریت قریب به اتفاق این حیوانات را پستانداران با سیستم عصبی بسیار تکامل یافته تشکیل می دهند. مسلم است که هرگز نمی توان این حیوانات را راضی نمود تا با خواست خود در تحقیقات مشارکت نمایند و در حقیقت اینان خود از نتایج چنین تحقیقاتی، بهرهای نبردد و نه تنها درد، بلکه سایر اشکال رنجش را نیز متحمل می شوند .

این حقایق مألوف، جامعه علمی و اجتماع مردم را با یک سؤال مهم مواجه می سازد: ما انسانها با هدف نهایی جلوگیری و تسکین آلام و دردهای انسانی، آزمایشهایی بر روی حیوانات انجام می دهیم که باعث درد و آزار آنها می شود، اما آیا ما به عنوان نوع بشر، از نظر اخلاقی اجازه چنین کاری را داریم؟

 این سوال ابعاد بسیار زیادی داشته، برخی طرفداران حقوق حیوانات بر این امر اصرار می ورزند که ما اجازه نداریم به حیوانات آسیب برسانیم، حتی اگر هدف نهایی این امر، نیل به دستاوردی ارزشمند باشد. از سویی، برخی دیگر معتقدند که درمان انسانهای نگون بختی که به انواع شدید بیماریهای مهلک مبتلا هستند، اولویت بالاتری داشته و پاسخ می دهند که: حذف هرگونه برنامه تحقیقاتی از این دست که ممکن است به کشف درمان مؤثری برای یک بیماری مهلک انسانی منجر شود، غیر عاقلانه و غیر اخلاقی است. به نظر می رسد که اکثریت مردم، هیچکدام از دو رویکرد پیش گفته را نمی پذیرند. اینان ترجیح میدهند که حالتی متعادل را اتخاذ نمایند و در حالی که برای نتایج مفید به دست آمده از تحقیقات ارزش قائلند ولی اعتقاد دارند که ما موظفیم حیوانات را بی دلیل آزار ندهیم.